شیعیان بحرین

دایکندی خوب بود . مردم گمان می کردند که از شر ماموران دولت نجات یافته اند و احساس راحتی می کردند؛ اما جنگ های داخلی خیلی زود سراسر دایکندی را فراگرفت. ده سال جنگ بین گروه های جهادی ادامه یافت و خون ریزی ، قساوت ، چپاول، مصادره دارایی های مردم و نا امنی مردم آن جا را بیچاره و درمانده ساخت. بیشترین تعداد آوارگان مناطق مرکزی در خارج از کشور را آوارگان دایکندی تشکیل می دهند. در آن زمان در دایکندی مسافرت ، مانند مناطق دیگر هزاره جات دشوار بود؛ بدون نامه مجاهدین – که آن را ’’ خط را هداری ’’ می خواندند و مانند گذرنامه از آن استفاده می شد- مسافرت از یک منطقه به منطقه دیگر درد سر آفرین بود و جرم پندشته می شد. در سال 1368 فرماندهان عمده مجاهدین دایکندی ، مانند صادقی نیلی ، ناطقی شفایی و غیره در تاسیس حزب وحدت اسلامی ، به رهبری عبدالعلی مزاری، در بامیان اشتراک کردند. پس از ادغام گروه های قبلی امنیت نسبی در دایکندی برقرار گردید. با وجود رفع بسیاری از اختلافات ، هنوز به آن هایی که از منطقه تبعید شده بودند اجازه داده نشد که به خانه های شان برگردند. در سال های 1373-1377 ، پس از بروز اختلاف و شگاف میان رهبران حزب وحدت اسلامی، فرماندهان قدرت مند محلی هرکدام حکومتی برای خود داشتند؛ از مردم مالیه میگرفتند؛ دعاوی را فیصله می کردند؛ هرکه را می خواستند، نابود می کردند؛ هر که را می خواستند، قدرت دادند. اکثراً آن ها باهم درگیر می شدند. در سال 1377 دایکندی به دست طالبان سقوط کرد. آن ها هم فرماندهان سابق را کما فی السابق برسر قدرت نگهداشتند. در سال 1380 که دولت آقای کرزی در کابل قدرت را به دست گرفت ، فرماندهان جهادی برای بقای خویش دست به رسمیت بخشیدن نیروهای